Ένα ποίημα αγάπης!

Είσαι άνεμος βοριάς, όπου πατώ κι αγγίζω, ήλιος γη και ουρανός, ό,τι αντικρίζω. Σου στέκονται σιμά, σε βοηθούν και λένε κάθε ανάμνηση πικρή και την ψυχή μου καίνε. Το ποτό δεν είν’ παρηγοριά και οι θάλασσες πια με μένος, ξεσπάνε μέσα στην καρδιά, διώχνουν κάθε σθένος. Το φεγγάρι κυνήγησα για σε, αιθέρες και πελάγη, τα δακρυσμένα μάτια σου παντοτινά μου βάρη. Σταγόνα ήταν το φιλί κι εγώ πιο διψασμένος, κάθε στιγμή που σ ΄αγαπώ σαν να’μαι κολασμένος. Το παραμύθι όμως τέλειωσε, ξαφνική η φυγή σου, θλιμμένος τώρα χάνομαι στον καθρέπτη της ψυχής σου...